W soku żołądkowym człowieka BPC 157 jest stabilny przez ponad 24 godziny, dzięki czemu charakteryzuje się dobrą biodostępnością po podaniu doustnym (zawsze podawany samodzielnie) i korzystnym działaniem na cały przewód pokarmowy.Jest to istotna różnica w stosunku do innych standardowych peptydów, które są funkcjonalnie zależne od dodatku nośnika lub w inny sposób ulegają szybkiemu zniszczeniu w ludzkim soku żołądkowym. W związku z tym sugeruje się, że stabilny BPC 157 jest mediatorem cytoprotekcji Roberta, który utrzymuje integralność błony śluzowej przewodu pokarmowego.Sugerujemy, że udział BPC 157 w cytoprotekcji Roberta – to znaczy zdolności do przeciwdziałania zasadniczym zmianom żołądkowym wywołanym alkoholem, które Robert nazwał cytoprotekcją – oraz zdolności do przeciwdziałania zmianom wynikającym z bezpośredniego szkodliwego kontaktu szkodliwego czynnika z komórką reprezentują obwodowe połączenie między jelitem a osią mózgu.
Perovic podał, że BPC 157 ma wyraźny efekt terapeutyczny w zakresie powrotu do zdrowia szczurów po uszkodzeniu rdzenia kręgowego z porażeniem ogona (1-minutowe uszkodzenie kompresyjne rdzenia kręgowego w części krzyżowo-ogonowej [S2 – Co1]).Konkretnie, pojedyncze dootrzewnowe podanie BPC 157 10 minut po urazie przeciwdziała negatywnym skutkom.Natomiast uszkodzenie rdzenia kręgowego i porażenie ogona utrzymują się u nieleczonych szczurów, oceniane w dniach, tygodniach, miesiącach i roku po urazie.Warto zauważyć, że BPC 157 łagodzi powszechnie powodowane uszkodzenia.W ten sposób terapia BPC 157 skutkuje wyraźną poprawą czynnościową, mikroskopową i elektrofizjologiczną.
Warto zauważyć, że u szczurów z uszkodzeniem rdzenia kręgowego występuje trwała reperfuzja.Po podaniu BPC 157 10 minut po urazie uciskowym, ochrona jest ciągła i nie pojawiają się ponownie samoistne zaburzenia wywołane urazem rdzenia kręgowego. Wszystkie urazy rdzenia kręgowego natychmiast powodują krwotok, a następnie śmierć neuronów i oligodendrocytów.
Można więc sobie wyobrazić, że wczesna hemostaza może być korzystna i umożliwiać powrót do sprawności funkcjonalnej po stłuczeniu rdzenia kręgowego u szczurów.Jednakże działanie wywierane przez BPC 157 prawdopodobnie różni się od prostego efektu hemostatycznego, który łagodziłby uszkodzenie rdzenia kręgowego, ponieważ BPC 157 również znacząco poprawia funkcję trombocytów u szczurów, nie wpływając na czynniki krzepnięcia.Podczas rekonwalescencji po urazie rdzenia kręgowego BPC 157 bezpośrednio chroni śródbłonek, łagodzi zaburzenia okluzji naczyń obwodowych, szybko aktywuje alternatywne szlaki omijające i przeciwdziała zespołom wywołanym okluzją żylną.Zatem zakładając, że w ucisku rdzenia kręgowego udział biorą znaczne żyły, można sobie wyobrazić, że przywrócony przepływ krwi za pośrednictwem BPC 157 może niewątpliwie przyczynić się do szybkiego efektu regeneracji.Ponadto, biorąc pod uwagę, że BPC 157 sprzyja trwałej reperfuzji po ucisku rdzenia kręgowego, należy zauważyć, że podanie BPC 157 podczas reperfuzji przeciwdziała udarowi wywołanemu obustronnym zaciśnięciem tętnic szyjnych wspólnych.BPC 157 naprawia uszkodzenia neuronów i zapobiega deficytom pamięci, lokomotorii i koordynacji.BPC 157 najwyraźniej wywiera takie działanie poprzez zmianę ekspresji genów w hipokampie.
Podsumowując, BPC 157 wywiera korzystny wpływ na udar, schizofrenię i uszkodzenie rdzenia kręgowego.
Naukowcy konsekwentnie wykazali, że BPC 157 wywiera niezliczone korzystne skutki na cały organizm.Nie ma powodu wskazywać, że korzyści wynikające z BPC 157 są ograniczone ważnością zastosowanych modeli i/lub ograniczeniami metodologicznymi.Rzeczywiście możemy argumentować, że skuteczność, łatwość zastosowania, bezpieczny profil kliniczny i mechanizm BPC 157 stanowią alternatywny, prawdopodobnie skuteczny, przyszły kierunek terapeutyczny w przypadku schorzeń neurologicznych.Dlatego potrzebne są dodatkowe badania w celu wyjaśnienia, w jaki sposób potencjalna terapia BPC 157 będzie konkretnie radzić sobie z mechanizmem działania obejmującym wiele miejsc subkomórkowych w OUN.Należy zbadać wpływ na funkcję większości, jeśli nie wszystkich, układów neuronowych na poziomie molekularnym, komórkowym i systemowym.Pewna trzewna, powtarzalna przekaźnika OUN lub narządów okołokomorowych, jednego z niewielu obszarów mózgu bez bariery krew-mózg, jest znaną drogą, dzięki której peptyd podawany ogólnoustrojowo może wywierać działanie ośrodkowe.Zatem musi działać w obrębie osi jelita-mózg, niezależnie od tego, czy działanie to jest bezpośrednie, czy pośrednie.
